Je ne suis pas contrariée, c’est juste que je déteste le dimanche. Le dimanche est un jour mort et je déteste les choses mortes, même si j’aime le calme, et d’ailleurs, je dors tous les jours l’après-midi. Les médecins disent qu’il est sain de faire la sieste tous les jours pour recharger ses batteries, même un petit somme suffit. C’est pourquoi je m’efforce de bien dormir. Parfois, je me réveille au beau milieu de la nuit avec la sensation d’étouffer. Mon cœur bat vite, j’ai peur. Je ne veux pas mourir ; Je souhaite que dimanche ne vienne pas. Habituellement, la famille se réunit ce jour-là. On déjeune ; on boit du café … J’aime beaucoup le café mais ça m’empêche de dormir. Ma famille s’intéresse à moi et attend que je raconte quelque chose mais je n’aime pas quand quelqu’un attend une réponse de ma part, alors je vais dans ma chambre. Là je retrouve mon journal, j’écris des noms et des chiffres parce que j’ai peur d’oublier. Je ne veux pas vieillir et avoir la maladie d’Alzheimer. Mon grand-père en est mort. J’ai besoin de fumer ! Mais je ne veux pas mourir. On dit que fumer tue, que fumer creuse les rides et essouffle… J’ai besoin de respirer. Je veux vivre pour la danse orientale et pour aller en boîte. J’aime sortir et voir les gens mais pas le dimanche. Bon, ça suffit ! je vais y aller là, j’ai mal à la tête, très mal, ma tête me fait très mal… … peut-être parce que je n’ai pas dormi cet après-midi.

أنا مش زعلاني بس بكل بساطة بكره نهار الأحد.
الأحد نهار ميّت و أنا بكره الأشياء الميتة، مع إني بحّب الرواق، لهيك كل يوم بنام بعض الضهر، الحكيم بقول انو كتير صحّي الإنسان يعمل قيلولة لنو شوي كل يوم هيك بيرجع بشرّج طاقة، لهيك بجرّب نام، اوقات بوعى بنصّ الليل مخنوقة، قلبي بصير يدق بسرعة، بخاف، بخاف من الخوف، ما بدّي موت، ما بدّي يجي نهار الأحد.
عادة العِيَل بتجتمع بهيدا النهار بيتغدو سوى، بيشربو قهوة، انا كتير بحب القهوة بس بتعمللي قلق، انا كمان عندي عيلة بنجتمع، بيسايروني و بيسألوني قصص، بس ما كتير بحبّ حدا يسألني شي، ببكي قوام بس حدا ينطر مني أجوبة، فبفوت على قوضتي، هونيك عندي دفتر بحبو كتير بكتب في أسامي و أرقام لأن بخاف إنسى، ما بدّي إكبر و يصير معي ألزهايمر، بيّي مات بهيدا المرض.
لازم اطلع دخّن!
بس ما بدي موت، بقولو انو الدخان بيقتل، بيعمل تجاعيد و بضيّق النفس، انا بحاجي اتنفس، بحاجي لنفسي لأني برقص شرقي و بحبّ روح عالديسكو و اضهر كتير و شوف الناس و عجقة العالم، بس مش نهار الأحد.
خلاص بظن لازم فلّ، راسي كتير عم يوجعني… كتير… يمكن لأن ما نمت اليوم بعد الضهر!

I am not upset, but I simply hate Sundays. Sunday is a dead day and I hate dead things, although I like calmness, and that’s actually why I sleep every day in the afternoon. Doctors recommend a nap every day, even a short one to recharge energy. That’s why I try to sleep. Sometimes I wake up in the middle of the night suffocated. My heart beats fast, I’m afraid, afraid of fear. I don’t want to die; I wish Sunday would never come. Usually, the family meets on this day. They have lunch together; they drink coffee… I love coffee but it causes me insomnia. My family cares about me and asks me things, but I don’t like when someone asks me a question, I immediately cry when I sense expectations over a response, so I retract to my room. There, in a well-loved diary of mine, I write names and numbers because I fear to forget. I don’t want to get old and have Alzheimer’s. My dad died of this disease. I have to smoke! But I don’t want to die. Smoking kills, they say. It causes wrinkles and shortness of breath… I need to breathe. I live for oriental dance and the disco. I like to go out and socialize, just not on Sundays. Enough! I think I need to leave, my head hurts badly.. badly… maybe because I didn’t sleep this afternoon.

BOUM ! – « Enfijar ! » C’était devenu un réflexe : Dès qu’on entendait un boum, tout le monde criait “Enfijar.” On attendait 2 secondes pour être sûr que ce n’était pas vraiment une bombe, et toute la classe s’esclaffait au grand désarroi des professeurs. 2005, l’année des attentats à la bombe. Ma mère ne veut pas qu’on passe l’été au Liban, c’est dangereux et ce n’est pas un environnement épanouissant pour des enfants. Direction les États-Unis, chez sa sœur. « It’s up to you, New York, New York ! » On va à Ellis Island… en bateau !!! « Toooooooot » Le bateau s’approche et ….« BOUM ! » la coque du bateau heurte le quai. «Enfijar !!!» Mes frères et moi sommes pris d’un fou rire, cette fois, sans même attendre le délai des 2 secondes.

بوم! – “إنفجار!” – صارت ردّة فعل لا إرادية: كلّ ما نسمع بوم، كلّ العالم بصرّخوا “إنفجار.” كنّا ننطر ثانيتين لنتأكّد إنّه ما كانت عنجد قنبلة، وكلّ الصفّ كان يضحك على تشتّت الأساتذة. سنة 2005 هي سنة الاغتيال بالقنابل. إمّي ما بدّها إنّه نقضّي الصيف بلبنان، الوضع خطر، ومنّه جوّ مناسب للولاد. الاتجاه: أميركا، عند اختها. “It’s up to ou, New York, New York!” موسيقيّة الشارع عم يلعبوا موسيقى لسيّاح واقفين بالصّف. رايحين على جزيرة إليس… بالسفينة! “تووووووت”. السفينة عم تقرّب من المينا. الاضطراب مسيطر عالآخر، وبعدها… “بوم!”، هيكل السّفينة بيضرب بشي. “إنفجار!!!”، إخواتي وأنا منغشى من الضّحك، المرّة بلا حتّى ما ننطر حتّى ثانيتين.

BANG ! «Enfijar!». It had become an instinct: as soon as we would hear a crash, we would shout «Enfijar». We’d wait 2 seconds to make sure it was not really a bomb, then all the class would burst in laughter, to the great displeasure of teachers. 2005, year of the bombing attacks. My mother does not want us to spend the summer in Lebanon, it’s dangerous and not a fulfilling environment for children. We head to the USA, to her sister’s. « It’s up to you, New York, New York ! ». Musicians play for tourists queuing in the streets. We go to Ellis Island… on a boat !! «Tooooot» The boat approaches the platform. And then…. «BANG !» The boat’s hull hits the dock. «Enfijar!!!». My brothers and I start laughing, this time, not even waiting for 2 seconds.

La vie n’est pas une roue. Au commencement, elle file tout droit, très lentement puis accélère après le tournant. Mais c’est quand le tournant ? A vrai dire, je n’en sais rien. Tout ce que je sais, c’est que j’ai passé le cap du « j’ai encore du temps » et j’en suis au stade de « je n’ai plus de temps ». Qu’est-ce que j’ai accompli ? Ai-je élevé mes enfants correctement ? La vie n’est pas une roue. C’est une route côtière surplombant une falaise, une route qui s’efface derrière toi quand tu avances. Et quand tu atteins la mer, ta seule option est de sauter.

الحياة مش دولاب. تتكشف الحياة في اتجاه واحد، ببطء كبير بالأوّل، و بسرعة كبيرة بعد نقطة التحول. بس أيمتى نقطة التحول؟ أنا بصراحة ما أعرف. كل شي بعرفه هو أنني انتقلت من «عندي وقت» ل «ما بقى عندي وقت». شو عملت بحياتي؟ ربيت ولادي منيح؟ لأ، الحياة مش دولاب. هي طريق على جرف بتمحي خطواتك وراك، وأنت بتكفي مشي. لمّا بعد هالمشوة توصل للبحر، بيبقى خيارك الوحيد إنّه تنطّ.

Life is not a wheel. Life unfolds in a unidirectional, slow way at the beginning, very quickly after the turning point. When is the turning point? I honestly don’t know. All I know is I went from a state of «I have time» to that of «I don’t have time anymore». What have I accomplished? Did I raise my children properly? No, life is not a wheel. It is a road on a cliff that’s erased behind you as you walk. When you finally reach the sea your only option is to jump.

Si tu n’étais qu’un lopin de terre, je t’aurais loué … Je t’aurais vendu … Je t’aurais piétiné et je serai parti… Mais tu es un coin de paradis … tu me transportes jusqu’aux étoiles, un nuit, un jour, un mois … et puis retour en enfer. Je t’aime, Liban … Je ne t’aime pas, Liban … Je t’aime … Je ne t’aime pas … Je t’aime!

لو كنت قطعة أرض، كنت إجّرتَك… بعتَك… كنت دعست عليك ومشيت…
بس إنتَ قطعة سما… فرجيتني نجوم السما… نجوم الليل، نجوم الصبح، نجوم الضهر…!!!
بحبّك يا لبنان… ما بحبّك يا لبنان… بحبّك… ما بحبّك… بحبّك…!

.

Life is not a wheel. Life unfolds in a unidirectional, slow way at the beginning, very quickly after the turning point. When is the turning point? I honestly don’t know. All I know is I went from a state of «I have time» to that of «I don’t have time anymore». What have I accomplished? Did I raise my children properly? No, life is not a wheel. It is a road on a cliff that’s erased behind you as you walk. When you finally reach the sea your only option is to jump.